Praat jij weleens met je partner over zijn of haar wensen? Begraven of cremeren? Dat is geen onderwerp waar je graag over nadenkt, zeker niet op jongere leeftijd. In ons land kiest op dit moment een kleine meerderheid van de mensen ervoor om na het overlijden te worden gecremeerd. Daarna volgt de wens te worden begraven en slechts een klein percentage kiest ervoor om het lichaam te doneren aan de wetenschap. Die keuze is heel persoonlijk. Het is fijn dat je als nabestaande weet wat de wens van je lieve man of vrouw was, want dat is immers een van de eerste beslissingen die je moet nemen na het overlijden.
Jong en vol levenslust
Hoe gaat het als je nog niet bent toegekomen aan een gesprek over de dood? Waar moet je voor kiezen als je partner niet wilde praten over de dood? Of je liefste nog twijfelde over zijn of haar wensen? Dat eerste overkwam Hilde, die heel onverwacht haar vrouw Madelon verloor. Madelon was pas 28 jaar, zat vol levenslust en was dolgelukkig. Madelon had haar weleens verteld dat ze niet begraven wilde worden naast haar broer, die een aantal jaren eerder was overleden. Wat ze dan wél wilde, was eigenlijk nooit meer ter sprake gekomen. De begrafenisondernemer heeft Hilde professioneel en liefdevol ondersteund met de keuze. Haar aanmoediging om de keuze te baseren op hetgeen Hilde verder zou helpen in de toekomst, gaf de doorslag.
Onverwacht anders
Jacqueline wist dat haar man gecremeerd wilde worden, dat hadden ze besproken. Dick overleed in Nederland, waar ze de laatste weken van zijn leven hadden gelogeerd. De crematie vond hier ook plaats. Daarna keerde Jacqueline terug naar Zweden, waar het gezin sinds een aantal jaren woonde. Tot haar verbijstering ontdekte ze dat de Zweedse wetgeving niet toestaat dat de as van een overledene in huis wordt bewaard. Samen met haar kinderen koos ze er daarom voor om Dicks as op een natuurbegraafplaats te begraven in Nederland. Een prachtig natuurgebied; een plekje waar ze allemaal tevreden mee zijn.
Onbesproken
Wilma had niet willen praten over de dood, dus was niemand op de hoogte van haar laatste wensen, ook haar man Mick niet. Ze was geboren met een aandoening aan haar nieren waardoor ze al vroeg wist dat ze niet oud zou worden. Ze had ooit wel eens genoteerd wat ze zou willen na haar dood, en Mick wist dat die map met aantekeningen in huis moest zijn. Maar de map bleek onvindbaar. Begraven of cremeren, hij wist niet wat ze wilde. Samen met haar moeder, broer en schoonzus moest hij daarom zelf beslissen, en ze kozen voor een crematie.
De verhalen van Hilde, Jacqueline en Mick zijn opgenomen in de bundel Overleefd een spoor van herkenning.
Fotografie: Karin van de Ven
