Toekomstdromen
Toekomstdromen, hebben we die niet allemaal? Als trouwambtenaar vraag ik – Karin – vaak in de voorbereiding van de ceremonie aan het bruidspaar waar ze van dromen. Bij jonge bruidsparen hoor ik dan vaak over hun kinderwens; zij zien zich in de toekomst dan graag omringt door kinderen waarmee ze een fijn en gelukkig gezin gaan vormen. Ik wens ze allemaal toe dat hun dromen mogen uitkomen, maar ik weet helaas ook dat het niet altijd zo zal zijn. Verschillende oorzaken kunnen de plannen dwarsbomen en ze allemaal even verdrietig. In de verhalenbundel lees je een aantal verhalen over situaties waarbij één van beide partners is overleden voor er kinderen (of kleinkinderen) zijn geboren.
Gezin
Mick en Sandra vonden elkaar nadat zij beiden hun partner op jonge leeftijd hadden verloren. Omdat Micks vrouw geen kinderen had kunnen krijgen, had hij nooit gedacht aan eigen kinderen. Nu was hij verliefd op Sandra en zij maakte geen geheim van haar grote wens. Het was voor haar zelfs een voorwaarde voor een serieuze relatie met hem. ‘In korte tijd zag Mick tot mijn vreugde kans om zich een beeld te vormen van een toekomstig gezin’, vertelde ze. ‘Een schattig meisje dat hij ontmoette in de trein gaf het laatste zetje en Mick was overtuigd dat hij graag samen met mij een kindje wilde krijgen. Ik kon mijn geluk niet op toen ik drie maanden na onze ontmoeting zwanger was.’ Sandra schonk het leven aan een dochter en drie jaar later werd hun tweede dochter geboren.
Kinderwens
Op een afschuwelijke zwarte dag in december, verloor Hilde haar 28-jarige vrouw bij een verkeersongeval. Een half jaar na het overlijden vertelde ze: ‘Nu moet ik zonder haar onze toekomstwensen zien te vervullen. Mijn toekomstdromen en kinderwens zijn niet verdwenen, dus ik hoop dat ik in de toekomst iemand vind met wie ik ook weer gelukkig kan worden en een kindje mag krijgen. Hoe moeilijk dat nu ook lijkt, ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik niet alleen zal blijven. Madelon zal altijd blijven voortleven in mij, bij alles wat ik ga ervaren en ondernemen.’ De kinderwens van Hilde ging in vervulling want tweeënhalf jaar na het deze uitspraak werd ze moeder van een geweldige zoon.
Opa
Jan is een jonge opa van zevenenvijftig jaar als hij het verhaal vertelt over zijn Marion, die hij al meer dan twintig jaar moet missen. Hij heeft een vierjarige kleinzoon en is sinds een halfjaar ook de grootvader van een meisje. Hij vindt het reuze gezellig om de kinderen om zich heen te hebben en bedenkt vaak hoe hun oma zou hebben genoten van hun aanwezigheid. ‘Marion was dolblij dat ze moeder was geworden en ze hoopte ook van harte dat ze later oma zou mogen zijn. Helaas liep het anders.’ De kleinzoon van Jan en Marion herkent zijn oma op de foto’s in de hal, door opa gekscherend The wall of fame genoemd. Hij kent oma ook van de verhalen die zijn opa en papa over haar vertellen. Maar hij heeft haar nooit ontmoet, want zijn oma Marion overleed bijna tweeëntwintig jaar geleden. Toen was zijn papa zelf nog een kind van pas elf jaar.
Bonus-oma
Eind 2020 scheef ik – Karin – mijn eigen verhaal voor de verhalenbundel. ‘In de komende jaren hoop ik dat ik oma mag worden van onze kleinkinderen. We fantaseerden wel eens over onze rol als opa en oma, want dát zouden we samen gaan beleven. Kees’ oudste dochter heeft gezegd dat ik om de week een dagje zou mogen oppassen als er een kindje komt. Mede met die gedachte in mijn achterhoofd heb ik een halfjaar geleden mijn werkrooster op het accountantskantoor aangepast.’ In het vroege voorjaar van 2022 werd zijn eerste kleinkind geboren; een prachtig jongetje waar ik meteen zielsveel van hield. Maandag wordt mijn vaste oppasdag en ik zie er enorm naar uit om de hele dag samen met het ventje door te brengen. Trots en zo dankbaar dat ik de oma mag zijn voor dit kindje, namens zijn opa en oma die in de hemel wonen.
De verhalen van Mick, Sandra, Hilde, Jan en mij (Karin) zijn opgenomen in de bundel OVERLEE(F)Deen spoor van herkenning.
Fotografie: Mama van de baby
