Muziek en emoties
Muziek is er voor elke gemoedstoestand, dat herkennen we allemaal. Muziek roept emoties op door de melodie of juist door de tekst die je dan enorm aanspreekt. Je kunt soms door muziek misschien ook je eigen gevoelens beter uiten. Je herkent het vast wel; als je verliefd bent lijkt het of alle liedjes die je hoort over de liefde gaan. Dat raakt je en het inspireert je ongetwijfeld. Als je kwaad bent herken je die boosheid in nummers waarin de muziek of zang dat gevoel van boosheid heeft omgezet in muzikale klanken die perfect passen bij jouw stemming. Die herkenning is dan fijn, je voelt je gesteund door de sfeer die ontstaat. Filmmuziek of muziek die je herkent van dat geweldige moment tijdens de vakantie; zodra je dat hoort herinner je meteen weer de fijne beelden die daarbij horen.
Verdriet
De kracht van muziek is ook heel goed voelbaar als je verdriet hebt. Dan kan het troostend of helend werken als je door het luisteren naar muziek juist je tranen kunt laten rollen. Misschien brengt het lied je in herinnering terug naar een moment of de tijd die jou verdrietig stemt.
Rouwkaart
Voor mij treft de muziek van Cold Play me altijd recht in mijn hart. Met name het nummer Clocks komt enorm binnen, want dat nummer was de ringtone die mijn lieve Kees gebruikte voor zijn mobiele telefoon. Vooral die eerste tonen kunnen me helemaal in verwarring brengen, want ik heb ze zo vaak gehoord als hij werd gebeld. Een ander lied wat voor mij altijd verbonden zal blijven aan mijn verdriet en gemis is een nummer uit 1973 van Jim Croce; Time in a bottle. Ik hoorde het voor het eerst (bewust) op een zondagavond, toen Kees op de intensive care vocht voor zijn leven. Prachtig, vond ik het lied en ik bewaarde de foto van de songtekst op mijn telefoon, om hem dat te laten lezen als hij weer beter zou zijn. Zo mocht het niet zijn. De tekst sierde later de voorzijde van de rouwkaart want de kinderen vonden de tekst ook heel mooi én perfect voor de kaart. De volgende dag hoorde ik dat het geen toeval was dat ik juist dit liedje hadden gekozen. Kees’ jongste dochter belde me om me te vertellen dat Kees’ broer bij het zien van de tekst op de kaart in tranen was uitgebarsten. Het was de songtekst van het liedje waarnaar zij als drie tienerbroers zo vaak samen hadden geluisterd tijdens een vakantie met hun ouders aan het Gardameer. Nu prijkte de tekst op de rouwkaart van zijn grote broer. Kees was verrukt geweest van het lied.
Uitvaart
Branko’s vrouw Otteline werd in besloten kring gecremeerd. Het laatste liedje dat het gezelschap van geëmotioneerde familie en vrienden hoorde, was het liedje waarmee alles ooit was begonnen: Perhaps love… my memories of love will be of you. Aan dat nummer had Branko dus hele mooie herinneringen. Het bracht hem terug naar die avond, vijfendertig jaar daarvoor, in de beslotenheid van Otteline’s auto. Ze had een cassettebandje in de recorder laten glijden en de klanken van het liedje vulden de kleine ruimte terwijl hun lippen elkaar voor de eerste keer vonden.
Troost
Muziek was voor Lizette altijd belangrijk, maar tegenwoordig raakt het haar veel meer dan voorheen. Songteksten trekken haar aandacht, iets waar ze vroeger eigenlijk nooit zozeer op lette. ‘Onze buschauffeur in Canada deed me weer beseffen hoe muziek me kan ontroeren. Hij zong soms spontaan een stukje door de microfoon. Tot mijn eigen verbazing sprongen de tranen in mijn ogen bij het horen van zijn stem. Door die ervaring heb ik me meer verdiept in muziek. Nog tijdens mijn verblijf daar heb ik de tekst van “Radar Love” van Golden Earring opgezocht. Dat was ook een nummer dat we hadden gekozen voor de uitvaart. Het sprak me op het moment dat ik het koos aan, omdat het genre past bij Gerolf. Bovendien is het een Nederlandse band en dat had ook zijn voorkeur. Tot Lizettes blijdschap bleek later dat de tekst van “Radar Love” haar buitengewoon aansprak. ‘Eigenlijk had ik er achteraf eerst een beetje spijt van dat ik dat nummer impulsief had gekozen. Maar die tekst is subliem! Het gaat allereerst natuurlijk over een man die onderweg is, met zijn handen op het stuur. Gerolf was vrachtwagenchauffeur, dus hij was doordeweeks altijd op weg. Die symboliek is geweldig. En dan “radar love”, wat een prachtige metafoor is dat.’
De verhalen van mijzelf, Branko en Lizette zijn opgenomen in de bundel OVERLEE(F)D een spoor van herkenning.
Fotografie: Unplash
Link: https://www.youtube.com/watch?v=dO1rMeYnOmM
