Zomerkinderen
Ik ben geboren in de zomer; in de Summer of Love van 1967. Ik ben altijd een echt zomerkind geweest. De fijnste herinneringen aan mijn jeugd gaan terug naar dagjes strand, spelen in onze tuin vol bloemen, verstoppertje met buurkinderen in de straat en verjaardagsfeesten op een warme dag, compleet met aardbeientaart die mijn moeder zelf maakte. In de zomer waarin ik mijn 30e verjaardag vierde, werd ik zelf moeder van mijn tweelingzoons. Vanaf dat jaar genoot ik ieder jaar opnieuw van de mooie zomerdagen waarop zij in de tuin een tent bouwden, verkleedpartijtjes hielden of met hun Playmobil popjes in het water speelden.
Het was net herfst geworden, toen ik Kees ontmoette op een mooie oktoberavond. Hij was een herfstkind, geboren in de maand november. Wél een herfstkind die de warmte van de zon omarmde want hij kon intens genieten op een zonnig terrasje met een kopje koffie of een glas gekoelde wijn. Of van samen wandelen door het centrum op een zonnige dag, zijn hand stevig om de mijne. Zijn hele leven had hij al vakantie gevierd rond de Middellandse Zee, als kind samen met zijn ouders en broers en later met zijn vrouw en kinderen.
Vertrouwd of ongemakkelijk?
Zodra de temperatuur weer stijgt na een aantal winterse maanden, vol ik onrust opborrelen. Want ondanks mijn enthousiasme over de mooie periode die weer aanbreekt, is er ook steeds het verdriet dat hij deze zomer niet beleeft. Geen fietstochtjes langs de Linge, geen stedentrip met z’n tweetjes naar zonovergoten Valencia of slenteren door onze binnenstad. Vorige zomer besloot ik om voor het eerst de stap te wagen om in mijn eentje ons favoriete terras te bezoeken. Tijdens mijn fietstochtje op weg daarheen sprak ik mezelf nog een beetje moed in. Of het prettig vertrouwd óf juist heel ongemakkelijk zou aanvoelen, kon ik immers alleen ontdekken door het te proberen. Helaas was ik niet de enige met dat plan op die warme zomeravond. Geen enkel stoeltje was vrij en dus fietste ik weer naar huis terug.
Zomerdag met familie
In die eerste zomer na het overlijden van haar Sunil, had Ashna een heerlijke dag samen met haar dochter en een aantal familieleden. Ze gingen een dagje naar het Grevelingenmeer, waar ze zich opperbest hebben vermaakt. Met Sunil samen deden ze dit nooit, want hij was graag thuis. Ze dacht aan hem toen ze vooraf de koelbox vulde met hapjes en drankjes. En ook toen ze vervolgens zelf naar de bakker liep om croissantjes te kopen. Dat was altijd zijn taak, maar nu deed zij het. Langs het water voelde ze zich ontspannen, een heerlijk zen-gevoel was haar overvallen. Ze hadden gelachen met elkaar en Ashna had oprecht genoten. Voor het eerst in maanden had ze niet bij elke handeling gedacht wat Sunil ervan zou hebben gevonden. Die conclusie zorgde enerzijds voor lichte opluchting, want het is best vermoeiend om voortdurend aan hem te denken. Anderzijds was het ook beangstigend. Nu ze iets nieuws heeft ondernomen, hoort daarbij dus geen herinnering aan Sunil. Hoe zal dat zich in de toekomst ontwikkelen?
Alleen op het terras
Monique weet dat Hein haar keuze zou respecteren, wat ze ook zal besluiten. Ze vertelt dat ze zich gelukkig prijst dat ze weet dat hij altijd achter haar keuze zou staan. ‘Misschien is het ook mijn geluk dat ik heel snel berusting heb gevonden. Het gemis van Hein is enorm, maar ik heb wel geaccepteerd dat “samen” er niet meer is en ook niet meer komt. Ik moet het zelf doen. Het verdriet overvalt me uiteraard wel eens als ik op een terras in het centrum een drankje drink of geniet van een heerlijke lunch. Die geluksmomentjes hadden we samen kunnen beleven en dat gevoel vreet dan soms wel aan me. Aan de andere kant besef ik dat het genieten voor mij niet is gestopt nu Hein er niet meer is. Dus ik ga wel in mijn eentje naar het terras, of met de hond samen. Dan kan ik het meestal toch weer erg naar mijn zin hebben.’
De verhalen van mijzelf, Ashna en Monique zijn opgenomen in de bundel OVERLEE(F)D een spoor van herkenning.
Fotografie via Unplah
Link: https://isgeschiedenis.nl/nieuws/the-summer-of-love-van-1967
